Η Πολιτεία δεν μπορεί να πείσει ότι ξεπερνάμε την κρίση

Άρθρο του κου Κωνσταντίνου Μ. Φρουζή, Προέδρου ΣΦΕΕ στο Κεφάλαιο – Σαββατοκύριακο 22-23/11/2014

Με τον τίτλο «το φάρμακο μετά την κρίση» τίθεται ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει όχι μόνο με την κατάσταση της αγοράς και πώς θα είναι όταν βγούμε από την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και με την κατάσταση ολόκληρου του συστήματος υγείας, όταν επί της ουσίας συνειδητοποιήσει η Πολιτεία πόσο βαθιά έχει πληγεί η ελληνική κοινωνία από τις δικές της αποφάσεις, αλλά και την ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ναι δεν αντιλέγω, ότι το φάρμακο και το επιχειρείν που αναπτύσσεται με βάση αυτό το αγαθό, βρίσκονται στα πολύ χαμηλά όρια τους με όλους εμάς να παλεύουμε καθημερινά με τις οικονομικές προκλήσεις.  Η αγορά έχει συρρικνωθεί και φυσικά η επόμενη μέρα σε μια Ελλάδα που, ας πούμε, θα έχει «ανάπτυξη» 2,5-3% του ΑΕΠ θα βρει ένα  κλάδο πολύ μικρότερο, με σκευάσματα -ειδικά καινοτόμα -αριθμητικά λιγότερα σε σχέση με τις άλλες χώρες τις ΕΕ και φυσικά με διαθέσιμο ποσό από το Δημόσιο για την εξασφάλιση φαρμάκων σχεδόν στο μισό του μέσου όρου της Ευρώπης.

Όμως και τότε επιχειρηματικά ο κλάδος θα υπάρχει αν και θα υπάρχει σημαντικά απομειωμένος όπως θα τον έχουν δομήσει οι ιθύνοντες απογυμνώνοντας την αναπτυξιακή του δυναμική και τις δυνατότητες του να φέρει νέα ιδιωτικά κεφάλαια και θέσεις εργασίας. Γιατί με ένα προϋπολογισμό για σκευάσματα της τάξης των 2,6-2,7 δις. Ευρώ (φαρμακεία και νοσοκομειακά) η κάλυψη 11 εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας, αλλά και οποιασδήποτε άλλης πολιτισμένης χώρας είναι αδύνατη. Αυτή τη σύγχρονη κυβερνητική αριθμητική δεν την καταλαβαίνει κανείς μας και φυσικά αποτελεί τον μόνιμο ανασταλτικό παράγοντα των τελευταίων ετών για την ανάπτυξη στη χώρα μας.

Εκείνο όμως το οποίο διαφεύγει από κάθε κομπιουτεράκι και excel είναι η ανθρώπινη πλευρά. Ο έλληνας ασθενής. Που δεν βρίσκει εύκολα φάρμακο στην εξέλιξη της κρίσης. Και όταν το βρίσκει πρέπει με το ελάχιστο πλέον εισόδημά του να το χρηματοδοτεί.

Εδώ θα ήθελα να πω και πάλι το εξής. Στο πρόσφατο παρελθόν κάθε νοικοκυριό είχε ένα μικρό δικό του φαρμακείο. Προφανώς πληθωρικό στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά όχι μη απαραίτητο στο σημαντικότερο μέρος του. Σήμερα περάσαμε στο αντίθετο άκρο και μάλιστα διαθέτουμε λιγότερα φάρμακα με περισσότερο κόστος. Ας εξηγήσει κάποιος λοιπόν γιατί περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο σε μια απόλυτα ρυθμισμένη αγορά?

Γιατί τα περίπου 5,5 δισ. € της δαπάνης έπρεπε να γίνουν 2 και όχι 2,3 δισ. ευρώ? Έσωσαν τα δημοσιονομικά της χώρας τα 300 αυτά εκατομμύρια όταν τα έχουν ανάγκη οι ασθενείς, οι ασφαλισμένοιθ και φυσικά η κοινωνία μας?

Οι δανειστές και η Ευρώπη ήθελαν και επεδίωκαν την εσωτερική υποτίμηση της Ελλάδας για να γίνει ανταγωνιστική. Ποτέ όμως δεν ζήτησαν την απάνθρωπη υποτίμηση των υπηρεσιών υγείας γιατί αυτό είναι βόμβα στην κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Όμως η Πολιτεία, δυστυχώς, το υιοθέτησε και το έκανε πράξη. Αντί να απομειώσει την όποια σπατάλη απομείωσε την αξία της μέριμνας και της περίθαλψης. Κι αυτό δείχνει να γίνεται καθεστώς και αυτονόητο ακόμα και μετά την κρίση.